Η εν λόγω ερευνητική εργασία εστιάζει
στη διερεύνηση του Φωτός και της Σκιάς
ως βασικά συνθετικά αρχιτεκτονικά εργαλεία, η διαχείριση των οποίων έχει ως
στόχο τη χωρική απόδοση του Υπερβατικού.
Για τη βέλτιστη κατανόηση όσων πραγματεύονται σε αυτήν,ορίζονται έννοιες όπως
είναι οι αισθήσεις και η αντίληψη, ενώ παράλληλα παρατίθενται
ορισμένες θεωρίες του (αρχιτεκτονικού) Χώρου.
Ο χώρος γίνεται ορατός λόγω της ύπαρξης του φωτός. Το φως είναι ένα στοιχείο
αλληλένδετο με το φυσικό περιβάλλον -στο οποίο εντάσσεται το εκάστοτε
αρχιτεκτονικό έργο- και έχει την ικανότητα να δημιουργεί ιδιαίτερες χωρικές ποιότητες και ατμόσφαιρες. Με αφορμή τη σχέση του
φωτός και της σκιάς ερμηνεύεται ο υπερβατικός χαρακτήρας της φύσης με
αποτέλεσμα την ένταξη της έννοιας του υπερβατικού στο πλαίσιο διερεύνησης της
παρούσας. Στην συνέχεια, αναπτύσσεται η έννοια του «Υπερβατικού»
και ορίζονται έννοιες όπως είναι το «Υψηλό», το «Ιερό», το «Μεταφυσικό», το «Άγνωστο» και το «Θείο». Η εκτενέστερη ανάλυση της έννοιας
αυτής οδήγησε στην επιλογή τεσσάρων (4) ιερών χώρων, η μελέτη των οποίων
πρόκειται να γίνει στην δεύτερη ενότητα. Στους ιερούς χώρους η ιδιάζουσα
αρχιτεκτονική διαχείριση του φωτός αναδεικνύει το ρόλο της σκιάς. Βασικό κριτήριο στη
διεξαγωγή των συμπερασμάτων θα αποτελέσει η ανάλυση των παραδειγμάτων
βάσει ορισμένων σχεδιαστικών «εργαλείων». Βασικά συνθετικά εργαλεία, όπως
αναφέρεται και παραπάνω, αποτελούν το φως και η
σκιά τα οποία μελετώνται σε αλληλεξάρτηση με την ύλη, την τομή και την κλίμακα. Είναι εμφανής ο συσχετισμός
που επιδιώκεται μεταξύ των άυλων αυτών στοιχείων(φως και σκιά) με τα άλλα που
διαμορφώνουν το δομημένο περιβάλλον (ύλη, τομή, κλίμακα). Τα παραπάνω
χρησιμοποιούνται από τον αρχιτέκτονα είτε συνδυαστικά είτε μη, και έχουν ως
αποτέλεσμα τη δημιουργία χώρων αρχιτεκτονικού ενδιαφέροντος με διαφορετικές
ποιότητες και χαρακτήρα. Οι σχέσεις των «εργαλείων» και η σχεδιαστική
απόδοσή τους σε ιερούς χώρους που διακρίνονται από τον υπερβατικό τους
χαρακτήρα διερευνώνται στην εργασία.
