Τίτλος: Η ιχνογραφία της μετάβασης.
Υπότιτλος: Ο ρόλος του υδάτινου στοιχείου στην εξέλιξη των Ευρωπαϊκών κοιμητηρίων.
Φοιτήτρια: Ελίνα Τζανάκη
Επιβλέπουσα: Αμαλία Κωτσάκη
Σχολή: Αρχιτεκτόνων Μηχανικών, Πολυτεχνείο Κρήτης
Χρονολογία: Οκτώβριος 2017
Κατά την διάρκεια των ετών, η διαδικασία της ταφής διαφέρει ανάμεσα στις χώρες και τους πολιτισμούς. Η ταφή είναι μία παράδοση που έχει ταυτιστεί με την ανθρωπότητα, με τη μνήμη και τις παραδόσεις. Οι ζώντες θυμούνται τους νεκρούς τους, τους τιμούν και εν τέλει τους συναντούν. Η ζωή μπορεί να γίνει κατανοητή μόνο στην αντίθεση της με το θάνατο. Η συνύπαρξη αυτών των δύο εννοιών στον ίδιο χώρο βοήθα στο να γίνουν διακριτές οι πραγματικότητες της κάθε κατάστασης , κάτι το οποίο συνδέει όλους τους πολιτισμούς και όλα τα ανθρώπινα είδη. Είναι λοιπόν, τουλάχιστον απαραίτητο η αρχιτεκτονική να ενστερνιστεί αυτή τη σημασία και να προσδιορίσει το ρόλο του νεκροταφείου στην ανθρώπινη συνείδηση. Άλλωστε σκόπιμα, ο τάφος αναφέρεται ως η τελευταία κατοικία για ένα άνθρωπο. «Το σπίτι μέσα στο οποίο κατοικεί ένας άνθρωπος, είναι προσωρινό, αφού το πραγματικό –για την κατασκευή του οποίου αφιερώνει όλη του τη ζωή- , είναι η τελική κατοικία» Ηρόδοτος. Η συνειδητοποίηση του θανάτου ορίζει την ανθρώπινη φύση κι αυτό πηγάζει από το γεγονός ότι γνωρίζουμε πως δεν είμαστε ως είδος αυτοκαθοριζόμενοι και ως συνέπεια ακολουθούμε τα «βήματα» των προκατόχων μας. Η αναγνώριση της σημασίας των προγόνων του κάθε λαού συναντάται σε όλες τις κουλτούρες και πολιτισμούς, η «τελευταία κατοικία» γίνεται λοιπόν, σημαντική και αναγκαία. Αναγνωρίζοντας τη σημασία της σχέσης μας με τους προγόνους και την ταφή τους αποκτάται ιστορική νομιμότητα και καθιερώνεται η σημερινή θέση του κάθε λαού.
Κατά την διάρκεια των ετών, η διαδικασία της ταφής διαφέρει ανάμεσα στις χώρες και τους πολιτισμούς. Η ταφή είναι μία παράδοση που έχει ταυτιστεί με την ανθρωπότητα, με τη μνήμη και τις παραδόσεις. Οι ζώντες θυμούνται τους νεκρούς τους, τους τιμούν και εν τέλει τους συναντούν. Η ζωή μπορεί να γίνει κατανοητή μόνο στην αντίθεση της με το θάνατο. Η συνύπαρξη αυτών των δύο εννοιών στον ίδιο χώρο βοήθα στο να γίνουν διακριτές οι πραγματικότητες της κάθε κατάστασης , κάτι το οποίο συνδέει όλους τους πολιτισμούς και όλα τα ανθρώπινα είδη. Είναι λοιπόν, τουλάχιστον απαραίτητο η αρχιτεκτονική να ενστερνιστεί αυτή τη σημασία και να προσδιορίσει το ρόλο του νεκροταφείου στην ανθρώπινη συνείδηση. Άλλωστε σκόπιμα, ο τάφος αναφέρεται ως η τελευταία κατοικία για ένα άνθρωπο. «Το σπίτι μέσα στο οποίο κατοικεί ένας άνθρωπος, είναι προσωρινό, αφού το πραγματικό –για την κατασκευή του οποίου αφιερώνει όλη του τη ζωή- , είναι η τελική κατοικία» Ηρόδοτος. Η συνειδητοποίηση του θανάτου ορίζει την ανθρώπινη φύση κι αυτό πηγάζει από το γεγονός ότι γνωρίζουμε πως δεν είμαστε ως είδος αυτοκαθοριζόμενοι και ως συνέπεια ακολουθούμε τα «βήματα» των προκατόχων μας. Η αναγνώριση της σημασίας των προγόνων του κάθε λαού συναντάται σε όλες τις κουλτούρες και πολιτισμούς, η «τελευταία κατοικία» γίνεται λοιπόν, σημαντική και αναγκαία. Αναγνωρίζοντας τη σημασία της σχέσης μας με τους προγόνους και την ταφή τους αποκτάται ιστορική νομιμότητα και καθιερώνεται η σημερινή θέση του κάθε λαού.
