Ερευνητική εργασία: Παρεισφρήσεις σε χωρικά και διανοητικά όρια
Φοιτήτρια: Μαρία
Κοσμίδη
Επιβλέπουσα Καθηγήτρια: Δήμητρα Χατζησάββα
Σχολή: Τμήμα Αρχιτεκτόνων Μηχανικών Πολυτεχνείου Κρήτης
Χρονολογία: Φεβρουάριος 2019
Περίληψη
Η
έννοια του ορίου έχει συνυφανθεί με τις έννοιες του διαχωρισμού, της
προστασίας, του ελέγχου, με την έννοια της τοποθέτησης σταθερών σχέσεων
απέναντι στην κινητικότητα της μετατροπής της πραγματικότητας, την μετατροπή
που επιφέρει η κίνηση του χρόνου. Το όριο γίνεται συνήθως αντιληπτό ως το
χωρικό ή διανοητικό πεδίο στο οποίο συμβαίνει η διαπραγμάτευση μεταξύ
εξωτερικών και εσωτερικών στοιχείων μιας τάξης, ελέγχονται οι ασφαλείς και μη
παράγοντες που μπορούν να αφομοιωθούν, οι κινήσεις και οι ταυτότητες οι οποίες
είναι έπειτα ικανές να έχουν πρόσβαση στην τάξη που αυτό ορίζει. Κατά μια
έννοια ορίζει ένα πεδίο ομοιογένειας, όπου η ετερότητα αποτελεί έναν ξένο όρο
και η μόνη περίπτωση ενσωμάτωσής της σε ένα πεδίο είναι η ομοιογενοποίησή της
προκειμένου να ενισχυθεί η ισχύουσα τάξη.
Ταυτόχρονα
στις αρχιτεκτονικές θεωρήσεις το όριο λαμβάνει συνήθως τον ρόλο του απόλυτου
και σταθερού διαχωριστικού στοιχείου των υλικών ή διανοητικών εδαφών, ως τη
θέση που επιδιώκει να ελέγχει διατάξεις κλειστών συστημάτων. Αυτή η αντίληψη
της αρχιτεκτονικής σκέψης για το όριο ενεργοποιεί μια ταξινόμηση όρων σύμφωνα
με την ομοιογένειά τους, διαχωρίζοντας κάθε είδους στοιχείο σύμφωνα με σταθερές
ταυτότητες και ρόλους, δημιουργώντας σταθερές σχέσεις και παγιωμένες
νοηματοδοτήσεις που προκαλούν την διακοπή μιας δημιουργικής σύνθεσης.
Η
παρούσα μελέτη εξετάζει τους τρόπους με τους οποίους η σύγχρονη θεωρητική και
αρχιτεκτονική σκέψη μπορεί να χειριστεί δυναμικά και δημιουργικά την έννοια της
οριοθέτησης, ώστε να παράγει συνθέσεις που χαρακτηρίζονται από ετερογένεια και
δυναμικά όρια. Στόχο της εργασίας αποτελεί η απεμπλοκή της συνθετικής σκέψης
από αντιλήψεις που την περιορίζουν σε μια στερεοτυπική απόδοση της έννοιας του
ορίου. Αφετηρία της έρευνας αποτελεί η θέση πως η δυναμική μιας σύνθεσης
βρίσκεται στη σχέση που διατηρεί με τα εργαλεία με τα οποία χειρίζεται τa όριά της. Δηλαδή πως η
δυναμική μιας σύνθεσης βρίσκεται στην ικανότητά της να παράγει νέα νοήματα, ενώ
φανερώνει την πολυπλοκότητα της πραγματικότητας από την οποία αναδύονται.
