Ερευνητική Εργασία: «Το High Line Park της Νέας Υόρκης των James Corner
Field Operations και Diller Scofidio + Renfro ως παράδειγμα τοπιακής
αστικότητας»
Φοιτήτρια: Τζιγκούρα Βασιλική
Επιβλέποντες Καθηγητές: Πολυχρονόπουλος Δημήτρης, Γρηγοριάδου Μαρία
Σχολή: Τμήμα Αρχιτεκτόνων Μηχανικών Δημοκρίτειου Πανεπιστημίου Θράκης | Ιούνιος 2018
Επιβλέποντες Καθηγητές: Πολυχρονόπουλος Δημήτρης, Γρηγοριάδου Μαρία
Σχολή: Τμήμα Αρχιτεκτόνων Μηχανικών Δημοκρίτειου Πανεπιστημίου Θράκης | Ιούνιος 2018
ΠΕΡΙΛΗΨΗ
Θέμα της προκείμενης ερευνητικής εργασίας, με τίτλο «Το High Line Park της Νέας Υόρκης των James Corner Field Operations και Diller Scofidio + Renfro ως παράδειγμα τοπιακής αστικότητας», αποτελεί η μετατροπή μίας σιδηροδρομικής γραμμής της πόλης της Νέας Υόρκης − που αποτέλεσε για χρόνια αστικό κενό − σε δημόσιο, σύγχρονο πάρκο, το οποίο θεωρείται ένα από τα πιο μεταμορφωτικά αστικά πάρκα στον κόσμο.
Το High Line ενσωματώνει το πνεύμα της Νέας Υόρκης, μέσω της εξαιρετικής του ιστορίας: της καινοτομίας, της αναγέννησης και της ανάπτυξής του. Στην παρακάτω εργασία, ο αναγνώστης θα έχει τη δυνατότητα να γνωρίσει αυτή την ιστορική αναδρομή της σιδηροδρομικής γραμμής, να μελετήσει μία εμπεριστατωμένη αρχιτεκτονική ανάλυση του έργου, να ενημερωθεί για τις κοινωνικές επιπτώσεις του πάρκου, καθώς και να περιηγηθεί νοερά επάνω στις γραμμές του High Line.
Το πάρκο του High Line έχει καθορίσει σε παγκόσμιο επίπεδο τους δημόσιους χώρους, ενώ έχει αλλάξει διαπαντός τον τρόπο, με τον οποίο η αρχιτεκτονική και οι εκφραστές της αντιμετωπίζουν τα πάρκα και τη θέση τους στην αστική ζωή. Στόχος της εργασίας είναι η ανάλυση αυτού του έργου, με σκοπό την εις βάθος κατανόηση του, την αιτιολόγηση της επιδραστικότητάς του, αλλά και τη γέννηση προβληματισμών.
Παρουσιάζεται μία σφαιρική άποψη και θέση για ένα από τα επιδραστικότερα έργα της εποχής μας, καθώς σύμφωνα με την έρευνα που έχει προηγηθεί, κάτι τέτοιο δεν υπάρχει μέχρι στιγμής, ούτε στην ελληνική, αλλά ούτε και στην παγκόσμια βιβλιογραφία.
Η εργασία επιδιώκει να αποτελέσει βάση για τον προσδιορισμό και την απάντηση ερωτημάτων. Μετά από μία εκτενή ανάλυση του έργου, μπορεί κανείς να αναρωτηθεί: είναι το High Line ένα καλό παράδειγμα αστικού σχεδιασμού; Αξίζει να λαμβάνεται ως πρότυπο από σχεδιαστές μελλοντικών αστικών πάρκων; Και αν όχι, ποια είναι τα γνωρίσματα που κάνουν τελικά ένα έργο καλό παράδειγμα τοπιακής αστικότητας;
Θέμα της προκείμενης ερευνητικής εργασίας, με τίτλο «Το High Line Park της Νέας Υόρκης των James Corner Field Operations και Diller Scofidio + Renfro ως παράδειγμα τοπιακής αστικότητας», αποτελεί η μετατροπή μίας σιδηροδρομικής γραμμής της πόλης της Νέας Υόρκης − που αποτέλεσε για χρόνια αστικό κενό − σε δημόσιο, σύγχρονο πάρκο, το οποίο θεωρείται ένα από τα πιο μεταμορφωτικά αστικά πάρκα στον κόσμο.
Το High Line ενσωματώνει το πνεύμα της Νέας Υόρκης, μέσω της εξαιρετικής του ιστορίας: της καινοτομίας, της αναγέννησης και της ανάπτυξής του. Στην παρακάτω εργασία, ο αναγνώστης θα έχει τη δυνατότητα να γνωρίσει αυτή την ιστορική αναδρομή της σιδηροδρομικής γραμμής, να μελετήσει μία εμπεριστατωμένη αρχιτεκτονική ανάλυση του έργου, να ενημερωθεί για τις κοινωνικές επιπτώσεις του πάρκου, καθώς και να περιηγηθεί νοερά επάνω στις γραμμές του High Line.
Το πάρκο του High Line έχει καθορίσει σε παγκόσμιο επίπεδο τους δημόσιους χώρους, ενώ έχει αλλάξει διαπαντός τον τρόπο, με τον οποίο η αρχιτεκτονική και οι εκφραστές της αντιμετωπίζουν τα πάρκα και τη θέση τους στην αστική ζωή. Στόχος της εργασίας είναι η ανάλυση αυτού του έργου, με σκοπό την εις βάθος κατανόηση του, την αιτιολόγηση της επιδραστικότητάς του, αλλά και τη γέννηση προβληματισμών.
Παρουσιάζεται μία σφαιρική άποψη και θέση για ένα από τα επιδραστικότερα έργα της εποχής μας, καθώς σύμφωνα με την έρευνα που έχει προηγηθεί, κάτι τέτοιο δεν υπάρχει μέχρι στιγμής, ούτε στην ελληνική, αλλά ούτε και στην παγκόσμια βιβλιογραφία.
Η εργασία επιδιώκει να αποτελέσει βάση για τον προσδιορισμό και την απάντηση ερωτημάτων. Μετά από μία εκτενή ανάλυση του έργου, μπορεί κανείς να αναρωτηθεί: είναι το High Line ένα καλό παράδειγμα αστικού σχεδιασμού; Αξίζει να λαμβάνεται ως πρότυπο από σχεδιαστές μελλοντικών αστικών πάρκων; Και αν όχι, ποια είναι τα γνωρίσματα που κάνουν τελικά ένα έργο καλό παράδειγμα τοπιακής αστικότητας;
